Marina

Het is alweer een paar weken geleden, maar de beelden schieten nog steeds door mijn hoofd. Het enorme podium, de gekte van Defoe, die zich inleeft in het verhaal dat hij vertelt, terwijl de beelden naast en achter hem aan het publiek voorbij trekken, de strakke blik van Marina, wanneer ze haar moeder speelt en natuurlijk, natuurlijk, Antony, die in een prachtig gewaad letterlijk voor me stond waardoor de rest van Carre leek te verdwijnen en hij alleen voor mij zong. Vooraf wist ik van de hype. Ik had gehoord over de run op kaarten, en besloot niet mee te doen. Ik kende die hele Abramovic niet echt, en voor zo'n bedrag hoefde ik haar ook niet te leren kennen. Tot de mogelijkheid zich voordeed om voor een dubbeltje op de eerste rang te zitten. En ik letterlijk voor het podium zat en het geweld aan beelden, teksten en muziek over me heen liet komen. Toen begreep ik de hype die door Amsterdam zoemde. En na afloop wilde ik meer. Meer Marina, meer verhalen. Met dank aan Holland Doc kreeg ik meer. Profiel besteedde een hele aflevering aan haar project Meet the artiest, waarin ze drie maanden lang in Moma voor zich uit staarde, en keek naar de personen die tegenover haar plaats namen. Het verhaal kende ik, en ook de ontroering van de bezoekers. Maar ik begreep het niet. Pas toen ik haar zag, en haar performance, en de mensen die allen op hun eigen manier terug keken. Toen begreep ik het. En zat ik met tranen in mijn ogen naar de televisie te kijken. Sterker nog, ik huilde. Net als de mensen tegenover haar. Net als zijzelf soms. Hoewel ik al weken mijn best doe om uit te zoeken wat het nou precies is dat zo ontroert, kom ik niet op de juiste beschrijving. Maar waarschijnlijk is het precies dat: er zijn geen woorden voor, en daarom ontroert het. Zo hoort kunst te zijn.

Suspecting we had to go on

We gathered next to one of the large hangars on the outskirts of the festival, while eliminating the taste of vegetarian roti and beer with a peppermint. Then the sound of a voice, and the group that had gathered started to move. We passed other visitors, and left the festival behind us. The northern waterfront, the unexplored area, the new buildings that were resurrected from the sand. The group moved along between the brick offices. At the end of a parking lot, where the road just made a small bend, stood a tribune.

We sat down, put on the headphones on command. We heard nothing and looked out onto an empty street. Just as the man next to me jokingly said he really loved the music, we heard the sound of the sea. Crackling footsteps in gravel. In front of us, there was the empty street. A voice hummed softly in our ears, in the distance a car stopped at the intersection and pulled back slowly. Everyone held his breath. Was that supposed to happen? The voice sang softly, the footsteps multiplied. Two men walked. Sighed that it was too far. That they had left the sea behind them. That they did not know where they came from. The emptyness in front of us, was filled with meaningful coincidences. Cars. Walkers. Cyclists, who cycled with a surprised look on their face towards the corner, looking at a hundred people watching them.

In the distance two figures were visible, who behaved like the voices in our head had predicted. "I think I'll lie down." "Then I walk back and forth." Minimalist texts in an almost panoramic landscape. A small woman came into the picture, her clothes betrayed she belonged to the story. She moved around. The men came closer. The small woman could be heard by the presence of the men. The sea rustled in our ears.

But they had to go on. The men. So the woman stayed behind, and the men disappeared. In the silence right before the applause started, the sigh of the audience before everyone finishes the story in their head and starts clapping, two bypassers walked into the picture. Just in time to receive a huge round of applause.

Bambie, one of the best theater groups in the Netherlands, plays on the IJ Festival. Do not miss it!