Marina

Het is alweer een paar weken geleden, maar de beelden schieten nog steeds door mijn hoofd. Het enorme podium, de gekte van Defoe, die zich inleeft in het verhaal dat hij vertelt, terwijl de beelden naast en achter hem aan het publiek voorbij trekken, de strakke blik van Marina, wanneer ze haar moeder speelt en natuurlijk, natuurlijk, Antony, die in een prachtig gewaad letterlijk voor me stond waardoor de rest van Carre leek te verdwijnen en hij alleen voor mij zong. Vooraf wist ik van de hype. Ik had gehoord over de run op kaarten, en besloot niet mee te doen. Ik kende die hele Abramovic niet echt, en voor zo'n bedrag hoefde ik haar ook niet te leren kennen. Tot de mogelijkheid zich voordeed om voor een dubbeltje op de eerste rang te zitten. En ik letterlijk voor het podium zat en het geweld aan beelden, teksten en muziek over me heen liet komen. Toen begreep ik de hype die door Amsterdam zoemde. En na afloop wilde ik meer. Meer Marina, meer verhalen. Met dank aan Holland Doc kreeg ik meer. Profiel besteedde een hele aflevering aan haar project Meet the artiest, waarin ze drie maanden lang in Moma voor zich uit staarde, en keek naar de personen die tegenover haar plaats namen. Het verhaal kende ik, en ook de ontroering van de bezoekers. Maar ik begreep het niet. Pas toen ik haar zag, en haar performance, en de mensen die allen op hun eigen manier terug keken. Toen begreep ik het. En zat ik met tranen in mijn ogen naar de televisie te kijken. Sterker nog, ik huilde. Net als de mensen tegenover haar. Net als zijzelf soms. Hoewel ik al weken mijn best doe om uit te zoeken wat het nou precies is dat zo ontroert, kom ik niet op de juiste beschrijving. Maar waarschijnlijk is het precies dat: er zijn geen woorden voor, en daarom ontroert het. Zo hoort kunst te zijn.